إِذَا جَاءَکَ الْمُنَافِقُونَ قَالُوا نَشْهَدُ إِنَّکَ لَرَسُولُ اللَّهِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ إِنَّکَ لَرَسُولُهُ وَاللَّهُ یَشْهَدُ إِنَّ الْمُنَافِقِینَ لَکَاذِبُونَ. اتَّخَذُوا أَیْمَانَهُمْ جُنَّةً فَصَدُّوا عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ إِنَّهُمْ سَاءَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ 

چون منافقان نزد تو آیند گویند گواهى مى‏ دهیم که تو واقعا پیامبر خدایى و خدا [هم] مى‏ داند که تو واقعا پیامبر او هستى؛ و خدا گواهى مى‏ دهد که مردم دوچهره سخت دروغ­گویند. سوگندهاى خود را [چون] سپرى بر خود گرفته و [مردم را] از راه خدا بازداشته‏ اند؛ راستى که آنان چه بد مى کنند. (منافقون، 1-2)

اگرچه در عصر غیبت همواره مشکلات جهان اسلام به سمت پیچیده شدن رفته است، اما در اثر پیچیدگی همین مناسبات و شرایط گاه اتفاقات مبارکی نیز می افتد؛ آن هم تفکیک هرچه بیشتر حق از باطل است، یعنی سره از نا سره. تمایل شدید به ثروت اندوزی، قدرت طلبی و در یک کلمه علاقه بیش از حد به دنیا، مهم ترین عواملی هستند که هر انسانی را به مقابله و حتی مقاتله با حق می کشاند.

یکی از اتفاقاتی که در این روزگاران به ظاهر تلخ تاریخ شاهد هستیم، به حجله رفتن بزرگترین دشمن اسلام با دشداشه پوشان داعیه دار اسلام است. هر روز خبری تازه از عادی تر شدن روابط برخی کشورهای عربی با اسرائیلی ها و صهیونیست ها می شنویم. همین است که قرآن در آیات ابتدایی سوره بقره بی نیکی آنان را توصیف نموده است؛ میگویند ایمان آورده ایم در حالی که مومن نیستند، می خواهند که خداوند و مردم را فریب دهند در حالی که نمی فهمند جز خود را نمی فریبند، قلب هایشان بیمار است و خدا این بیماری را بیشتر می کند تا به عذابی دردناک گرفتار شوند، هنگامی که [توسط دلسوزی مانند رهبر ایران] به آنان گفته می شود فساد نکنید می گویند ما اصلاح کننده ایم در حالی که حقیقتا مفسدند و نمی دانند، [گاهی] در مواجهه با شما می گویند ایمان آورده ایم اما چون به خلوت شیاطین می روند ما با شماییم و آن دیگران را مسخره کرده ایم. اما نتیجه این است که "الله یستهزئ بهم و یمدهم فی طغیانهم یعمهون" خداوند آنان را استهزاء می کند و آن ها را در طغیانشان نگه می دارد تا سرگردان شوند. (آیات 8-15 بقره)

چندی پیش بود که خبر افتتاح اولین رستوران کوشر در دوبی به سر تیتر برخی سایت های خبری تبدیل شد. رستورانی که در برج خلیفه دبی غذای حلال یهودی سرو می کند. خبرنگار یورو نیوز به این رستوران می رود و در جمع سرآشپر و خاخام (ربی) امارات متحده عربی، لوی داچمن این ماجرا را روایت می کند.

علاوه بر شرایط لازم در مورد مواد اولیه، مهمترین ویژگی کوشر این رستوران روشن شدن اجاق پخت و پز آن توسط ربی است که آن را به بالاترین درجه کیفیت رستوران های کوش رسانده است. این عمل نیز به لطف اجاق هوشمند و کنترل از راه دور اتفاق می افتد. "ما فقط به ربی پیام می دهیم که لطفا اجاق را روشن کنید و او از طریق اپلیکیشن روی موبایل خود اجاق را روشن می کند." این را سرآشپز این رستوران فابین فایول می گوید.

اتفاق دیگری که در همین ژانر در روزهای اخیر افتاد فرود نخستین پرواز توریستی اسرائیلی در فرودگاه دبی بود. کادر استقبال با کراوات های حامل استیکر پرچم این رژیم و توریست های اسرائیلی که با نمایش پاسپورتهای عبری خود به دوربین ها لبخند می زنند. البته این پرواز مهمنان ویژه ای نیز داشت؛ جرد کوشنر مشاور ارشد رییس جمهور آمریکا، برایان هوک مدیر برنامه‌ریزی سیاسی و مشاور سیاست‌گذاری وزیر امور خارجه ایالات متحده و رئیس کار گروه ویژه اقدام علیه ایران، رابرت اوبراین مشاور امنیت ملی، میر بن شبات رییس شورای امنیت ملی اسرائیل. همانطوری که می بینید یک لشکر کشی تمام عیار صورت گرفته است. ناگفته پیداست که چشم انداز اهداف این توافق بسیار فراتر از صرف سرو وعده ای کوشر یا برگزاری تورهای توریستی بوده است.

اهداف بالاتر سلسله نمایش های این سناریو، در روزهای اخیر همزمان با جابجایی دولت ایالات متحده روشن تر نیز شده است. توماس فریدمن ستون نویس نیویورک تایمز به نقل از بایدن مطلب مهمی را در مقاله دوم دسامبرش نقل کرده است: "مذارکات آتی ایران و آمریکا علاوه بر امضا کنندگان برجام همسایگان ایران به ویژه عربستان و امارات را نیز در بر میگیرد."  وقتی به ریشه تلاش های آمریکا و اسرائیل در محدود سازی فعالیت های هسته ای ایران رجوع می کنیم به همان دروغ جاودانه اژدهای دو سر آمریکا-اسرائیل میرسیم؛ ایران برای زمینه سازی بازگشت منجی موعود در صدد دستیابی به سلاح هسته ای است. از این منظر ترور دانشمندان هسته ای کشور را نیز می توان در همین چارچوب نگریست. با توجه به اقتدار جهانی ایران بدون سلاح اتمی، بی تردید این کشور هیچ گاه به سمت ساخت سلاح اتمی نخواهد رفت، اما آنچه مسلم است، خون مطهر فخری زاده و شاگردان و سایر دانشمندان این سرزمین ارمغان بازگشت منجی بشریت خواهد بود.

ترجمه و تحلیل: محمد کزازی