توییت سرمستانه باراک راوید خبرنگار شبکه 13 اسرائیل در بحرین که حکایت از شادی زائد الوصف او دارد. این شادی حداقل دو دلیل دارد؛ حضور رسمی یک اسرائیلی در یک کشور اسلامی؛ و سودای موفقیت طرح سراسر صهیونیستی صلح خاورمیانه.

تیرماه سال گذشته بود که جرد کوشنر، داماد یهودی رییس جمهور آمریکا، با حضور در بحرین از طرحی بزرگ رونمایی کرد. کوشنر بدلیل اصالت یهودی و ارتباط خوبی که از پیش با دولتمردان اسرائیل داشته در این دوره از ریاست جمهوری آمریکا اصلی ترین عامل پیوند آمریکا با اسرائیل به حساب می آید. البته این اتفاق صرفا رونمایی رسمی دولت آمریکا از این طرح بود؛ چرا که همو در همین راستا در 21 ژوئن 2017 توسط ترامپ به عنوان مشاور ارشد کاخ سفید با ماموریت تجدید مذاکرات صلح به خاورمیانه سفر و با نتانیاهو و محمود عباس دیدار کرده بود. [1]

این طرح در ابتدا مانند بسیاری از طرح های آمریکایی-اسرائیلی با وعده سرمایه گذاری (50 میلیارد دلاری) در خاورمیانه شروع شد. اما شاید بتوان گفت ماهیت آخرالزمانی این طرح بزرگ بر بسیاری از جوانب آن غلبه دارد. اما این ادعا چگونه قابل اثبات است؟ پاسخ این سوال کمی پیچیده است. اما با کنار هم چیدن پازل برخی اتفاقات اخیر میتوان تصویر نسبتا روشنی از این موضوع پیدا کرد.

نشستی که از آن سخن گفتیم به میزبانی خاندان آل خلیفه در منامه بحرین برگزار شد دو میهمان اصلی داشت؛ جرد کوشنر و جیسون گرینبلات. گرینبلات یک یهودی معتقد است که حتی در محل کارش نیز با کپه (همان کلاه مخصوص یهودی ها) حاضر می شود. او دانش آموخته حقوق در دانشگاه یشیوات هار اتزیو اسرائیل و وکیل امور اقتصادی ترامپ است که پس از ریاست جمهوری ترامپ، به عنوان مشاور او در امور اسرائیل منصوب شد. ترامپ در مورد او می گوید "من به عنوان مشاور در امور اسرائیل واقعا به او اعتماد دارم؛ او حقیقتا دوست­دار مردم اسرائیل است."[2]

با دقت در برخی از عبارات استفاده شده توسط سیاستمداران ناخواسته هم می توان متوجه عظمت این طرح برای آنان شد؛ معامله قرن! طرحی که سعی شده ابعاد سیاسی و اقتصادی گسترده اش، پوششی بر جنبه های ایدئولوژیک آن بگذارد.

بیایید نگاهی گذرا به محصولات دولت آمریکا در روزهای پایانی آن پیش از انتخابات 2020 آمریکا بیندازیم:

• عادی سازی روابط کشورهای عربی با اسرائیل با پیشتازی بحرین و امارات متحده عربی
• سرمایه گذاری 50 میلیارد دلاری آمریکا در خاورمیانه
• انتقال سفارت آمریکا از تل آویو به اورشلیم

شعف باراک راوید خبرنگار اسرائیلی را هنگامی که به خاطر حضور رسمی اولین یهودیان در سرزمین های اسلامی به یاد آورید؛ او در فاصله اندکی از حضور خود در منامه این توییت را منتشر کرد:

"با یک آبجوی لبنانی در بحرین، یک خاورمیانه جدید"

یا در همان ایام رافائل آرن ژورنالیست دیگر اسرائیلی به جلوی مقر یکی از گروه های ضد صهیونیستی رفته و با عکس گرفتن از پاسپورت عبری خود، این آرمان ایدئولوژیک را تمسخر کند. خبرنگار اسرائیلی دیگری نیز با انتشار چند تصویر در ضمن توییتی با لفظ "ان شاالله" آرزوی صلح برای خاورمیانه می کند.

یا در روزی دیگر آرن به تنها کنیسه یهودیان در منامه می رود و با خاخام آنجا ساعتی را می گذراند و به همراه دوستان خود عبادت مینیان صبح (نماز جماعت یهود که با حداقل ده یهودی بالغ برگزار می شود) را به جا می آورند. عملی که در گزارش خود در Times Of Israel آن را اولین "مینیان" صبح  بحرین در هفتاد سال گذشته عنوان می کند.[3]

در مصاحبه خبری همین شخص با خالد بن احمد آل خلیفه، وزیر خارجه بحرین نکات قابل توجهی مطرح می شود که حکایت گر بخش مهمی از پشت پرده های پروژه آمریکایی-اسرائیلی آن ها است.

او با اشاره به حمله هوایی ماه می سال 2018 اسرائیل به مواضع ایران در سوریه، پای ایران را در گفتگوی خود به میان می آورد و ناخواسته هدف اصلی این طرح عظیم را بر ملا می کند:

"همه کشورها از جمله اسرائیل حق دارند با از بین بردن منبع خطر از خودشان دفاع کنند."

چراغ سبزی به ورود غیر قانونی اسرائیل به سوریه و نهادن شمشیر نکوهش بر گردن ایران!

 در ادامه اما به صورت کاملا سر بسته به مهمترین نکته این ماجرا اشاره می کند:

"این نزاع عربی-اسرائیلی یک درگیری سیاسی و البته قابل حل است، اما آن چه که آیت الله ها در تهران را بر آن وا داشته تا موشک ها و تهدیداتشان را درست در نزدیکی مرز شما در سرزمین های عربی مستقر کنند یک تعصب مذهبی است."

این تعصب مذهبی ادعایی چیست؟

آن چه که مسلم است عدم مشروعیت دولت اسرائیل و غصب سرزمین عده ای از مظلوم ترین انسان های جهان است که این ظلم و تعدی محدودیتی هم ندارد. از سویی نیز آنچه که صهیونیست های جهان در تمام سال های اخیر دنبال آن بوده اند، اگرچه حداقل در مقام ادعا، زمینه سازی بازگشت منجی بوده است. آرمانی که در این ایام با انتقال سفارت آمریکا از تل آویو به اورشلیم رنگ و بوی جدی تری به خود گرفته است. موضوعی که کشیش های اوانجلیست که متحدان درجه اول یهودیان صهیونیست تلقی می شوند، در روز افتتاحیه سفارت آمریکا در اورشلیم این حرف را مطرح می کنند که این کشور باید مهیای روز آخرین قضاوت خداوند باشند و این فقط شهر اورشلیم است که مطابق پیش گویی های آخرالزمانی است. ترامپ هم کسی ست که در دست راست خداوند قرار دارد. [4] یعنی این گمانه در ذهنشان هست که به احیاء معبد سلیمان نزدیک شده اند. در نقطه مقابل این جریان، آن ها با گسترش نفوذ سیاسی-جغرافیایی ایران در منطقه جنوب شرق آسیا مواجه هستند. البته خودشان موجب این نفوذ شده اند. برای نمونه هدف نهایی گروه های تفکیری منطقه که قرائن مختلفی حاکی از غرس نهالشان توسط حکومت ایالات متحده وجود دارد،[5] نابودی ایران بوده و هست. اما ایران هیچ گاه بازیگری نبوده که مبارزه را در زمین خود دنبال کند. از آنجا هم که توسعه آستانه جغرافیایی مقاومت، مستلزم حضور موثر در کشورهای محل تهدید و نزدیکی ایران و اسرائیل نتیجه قهری این موازنه قدرت بوده است. طبیعی است که گسترش دامنه نفوذ و قدرت ایران در منطقه بخصوص در همسایگی اسرائیل به طور طبیعی ریسک اقدامات غیرعاقلانه دولت اسرائیل را بالا برده و آنان را به فاز تقابلات سخت سوق می دهد. بنا بر این، معنای تعصبات مذهبی ایران به عنوان دلیل حضور در کشورهای منطقه روشن تر می شود. اگرچه این اتهام نارواست، و قرائن مختلف حاکی از وجود تعصبات مذهبی در طرف مقابل این نزاع یعنی رژیم اسرائیل است؛ اما این سوال وجود دارد که چگونه دلایل سیاسی (بنابر ادعای مدافعان حق حمله اسرائیل به ایرانیان) مجوز حضور غیرقانونی در یک کشور هست، اما انگیزه های مذهبی مجوز حضور قانونی ایران بنابر دعوت مشروع دولت حاکم در سوریه نیست؟

از مجموع شواهد و تحلیل ها چنین به نظر می رسد که دولت اسرائیل و سایر حکام مدافع این رژیم به شدت نگران نابودی این دولت نامشروع هستند. بی تردید یکی از مهم ترین عوامل تسریع بخش این اتفاق مبارک هم سیاست های بین المللی همان آیت الله های تهران است. برای همین طبیعی است که آمریکا و اسرائیل بعد از 40 سال مبارزات ریز و درشت تصمیم به جمع آوری تمام بنیه سیاسی، اقتصادی و نظامی خود بگیرند تا برای همیشه به این سیل ویرانگر پایه های ظلمشان پایان دهند. طرح صلح خاورمیانه و عادی سازی روابط با کشورهای عربی که به تعبیر بهتر یارگیری از میان این کشورها برای مشروعیت بخشی به اقدامات خود و جلب نظر مسلمانان فریب خورده منطقه است نیز، در همین چارچوب قابل ادراک است. البته این اقدامات نتایج زود هنگامی همچون تحمیل آتش بس به مردمان فلسطین با اهرم دولت سازش­کار این سرزمین مقدس را نیز دارد.

امید است در پی ریخته شدن خون شماری از بهترین بندگان خدا همچون سردار سلیمانی و ابومهدی عزیز، این جریان زودتر از انتظارات به پایان نیکوی خود برسد.

ترجمه و تحلیل: محمد کزازی